Bazen en büyük öfkeyi en çok sevdiklerimize duyarız.Bazen en yakınlarımız acıtır canımızı.Bazen en tutkulu aşkla bağlı olduğumuzdan en vahşi intikamı almak ister kendi duygularımızdan bile kuşkuya düşeriz.Bazen sevdiğimiz kuşkulandırır bizi.Sevgiyi,aşkı,mutluluğu saf ve lekesiz bi biçimde ele geçirmeyi başaramayız.
Hayat bütün izlerin birbirine karıştığı ürkütücü bir ormana benzer.Bazen böyle zamanlarda bir ses, bir işaret, bir yardım ararız.Yaşadıklarımızı ve bize yaşatılanları anlayabilmek için; bizim yaşadıklarımızı başka yaşayanlarda var mı merak ederiz....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder