15 Mayıs 2007 Salı

bende bir resmin var...yüzüme bakmıyor...


içim burgu burgu oldu bi anda.özlediklerimdenmi hatırladıklarımdanmıdır bilmem ama böle kendi kendine karışan bi yumak gibi içim.

bende bir resmin var...yüzüme bakmıyor...

dinlediğim,baktığım,düşündüğüm herşey içimdeki kabuğu bi biçimde kaldırıp kanatıosa hala geçmemiş yeterince demektir.

eskiden resimleri,yazıları ve sabitlenmiş herşeyi yokettiğimde söylenmiş ve işlenmiş kelimelerinde ,cümlelerinde ,anılarında,an'larında bitip yokolup uçup gidiceğini ve hatta hiç yaşanmamış sayılabiliceğine inanırdım.tüm bunları bi anda yapmışlığım bu yüzdendir.yokedersem onları hayatımdanda uzaklaşmış olucaklardı.tabiiki aklımdaki hesap kalbimdeki hesaba uymadı hem de uzunca bir müddet...

tonlarca resim yırttım,çok beğendiklerimi yonttum ama sonra baktıkça güzel günleri hatırlatıo diye onlarıda yırttım.geriye hiçbişey kalmadığını düşündüm.hatta en son bi mektup yazmıştı bana ayrıldıktan sonra...

-kapından söktüğün resimlerde geçirdiğimiz günlerin hepsi gerçekti.oralardan çıkarıp atmak yeticekmi kalbindende söküp atmana...?demişti

bense:

-bi yerden başlamam gerekti bende bunu başlangıç olarak seçtim...demiştim...

üzerinden 4 sene geçti.başka hayatlara daldık.ölürüm diyenler ölmedi,yaşayamam diyenler yaşamaya devam etti,ve nefes alamayanlarda öle.

hayatımın en uzun ve zorlu koşusu gibiydi hemde hedefim olmadan...insan her yeni güne umutla başladığında,yeni insanlar tanıyıp ve hatta onlara karşı gönül bağı kurduğunda bişeylerin eskidiğine şahit oluo.bu şekilde yaratılmışız çok şükürki;parmağımız kesildiği andan itibaren hücreler yenilenmeye başlıo ve kendi kendini hiçbişey yapmadan tedavi edio.ve tabiiki herşey gibi bunun içinde sabır ve zaman gerekio...

zaman...

ucu bucağı görünmeyen derinliği belirsiz bir okyanus gibi...

zamanki içindeyken geçmek bilmeyen geçtikten sonrada nasıl geçtiğini anlayamadığımız bir olgu...

ama anladımki zaman; duyguları eskitirken insanıda yaşlandırıo.unutmanın bedelidir belkide bu.

unuturken ömründen gidendir zaman....
hayat zamanda iz bırakmaz
bir boşluğa düşersin bir boşluktan
birikip yeniden sıçramak için
elde var hüzün
ATTİLA İLHAN

Hiç yorum yok: